Tuesday 19 January 2010

ေႏြ အ လြမ္း

 
........................မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတာ   ဟိုး..အေဝးက     နီညိဳတကြက္၊ ျဖဴတကြက္ နဲ႕ရယ္
မႏိုမ့္ မျမင့္ အဲဟိုေတာင္တန္းႀကီးကို ဘာရယ္လို႕မဟုတ္ပါဘဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေငးၾကည့္မိၿပီးသားရယ္။
သူ႕အလွက စိတ္ကို မဖမ္းစားႏိုင္ေလေတာ့   ၾကည့္ေနရက္နဲ႕ဘဲ    မျမင္တခ်က္   ျမင္တခ်က္ ရယ္ေလ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႕မွာရယ္     တခ်က္ကေလး  သတိဝင္လာတယ္ဆိုရင္ဘဲ 
ေငးၾကည့္ေနရာက   ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို   အတင္းလႊဲလိုက္မိပါရဲ႕ ။     မ်က္ေတာင္တခ်က္ပုတ္အခတ္မွာ    ေပ်ာ္စရာႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေမြးရပ္ေျမဆီက   အေငြ႕အသက္ရယ္က ထင္းထင္းႀကီးရယ္   တဒဂႍ    ေလာက္ပါဘဲ  လြမ္းစရာရယ္ေလ ။     ...........
............. ........  အဲဒီတုန္းကေပါ့     ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လို႕ အေဖ၊ အေမ တို႕  မ်က္ခံုးလွဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္          ( ေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆိုရင္ေဆာ့လြန္းလို႕ေလ :lol: )      အဘိုး က သားကို သူ႕ ေနတဲ့ရြာ  လိုက္ခဲ့ ဖို႕ေခၚတယ္။  ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ခ်င္းရယ္ ။      ပညာေရးရယ္ေၾကာင့္  မသက္သာလို႕တာ  ေမြးရပ္ေျမနဲ႕ ခြဲခဲ့ရတာရယ္ ။     သားသား လိုက္မွာေပါ့ ဘိုးဘိုးရယ္  ဆယ္ခါျပန္ေတာင္  လိုက္ခ်င္ရဲ႕ လို႕   ။   ..............
.....................  ၿမိဳ႕ကေနထြက္ခြာလို႕     ေခ်ာင္းကေလးအဆံုး မွာ    က်ယ္ျပန္႕တဲ့ အင္းေရျပင္က်ယ္ႀကီးက     သားသားကိုဆီးႀကိဳလို႕ရယ္ ။  (ခေလးငယ္ဘဝနဲ႕ဆိုရင္တစ္ႏွစ္တာ ဆိုတာသိပ္ရွည္ၾကာခဲ့ေလသလားရယ္မသိ )        ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း    ငါခြဲသြားမိရက္တယ္    နင္လြမ္းမ်ားေနလား   ဆိုတဲ့အေတြးမ်ဳိးနဲ႕ေလ မ်က္ရည္ကတစမ္းစမ္းရယ္ သားသားငိုမိတာေပါ့။    ေမာ္ေတာ္ဘုတ္  ရဲ႕ ေလွဦး    ဘိုးဘိုးေဘးမွာထိုင္ရင္း  ဟိုး  ဝိုင္းပတ္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းဆီက   ေစတီျဖဴျဖဴေလးဆီမွ   အၾကည့္ကိုလြဲဖယ္ရင္း    ဘိုးဘိုးကိုစပ္စုေတာ့မလို႕လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့   
.....  သားသား ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာသိသြားတယ္ ။  ဘိုးဘိုး လိုဘဲ   သား ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို 
လက္ဖဝါးခ်င္းကပ္ခါ    ၾကာဖူး လိုပံုသ႑ာန္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႕   ဟိုးအေဝးက  ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလးဆီ  
တည့္တည့္မ်က္ႏွာမူရင္း    ဦးခိုက္ကန္ေတာ့ လိုက္လို႕ရယ္ ။      ဘိုးဘိုးရယ္ေလ  ..သာဓု....သာဓု......သာဓု .....  လို႕  ျပံဳးရယ္စြာနဲ႕   သားကို ေႏြးေထြးစြာဆိုရင္း   သားရဲ႕ဦးေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာ သပ္ေပးရွာတယ္။
  ဘိုးဘိုးကို  သား အၾကာႀကီး  ေငးလို႕ၾကည့္မိတယ္ ။   ဇရာရဲ႕ ႏိုပ္စက္မူ႕ေတြေၾကာင့္ေလ  ဘိုးဘိုးရဲ႕မ်က္ဝန္းဟာ  ညိဳမွိဳင္းေနပါလ်က္က   သားကိုၾကည့္ခါ  သူစကားေျပာလိုက္တိုင္း  
သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ  အေရာင္ေတြလင္းလက္သြားတတ္တာ  သားအၿမဲေတြ႕ေနက်ရယ္ .... ။  
ဒီေရျပင္ႀကီးရယ္ ၊  ဘိုးဘိုးရယ္  ၊ သားသားရယ္     ၊ ဒီေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ခံစားခ်က္ရယ္    ေတြကတစ္ႏွစ္မွာရယ္တစ္ခါရင္းႏွီးေနက် ။         
.................... စားလက္စမုန္႕ေလးေတြကို     ေလေပၚပစ္ေျမွာက္ကာ    သနားစရာဇင္ေယာ္ေလးေတြကို  
အစာေကၽြးရင္း   သား   ေပ်ာ္လို႕မဆံုးဘူး ။   ဟိုဖက္ေျပးလိုက္  ေလွဦးကိုျပန္ေျပးလာလိုက္နဲ႕    ေရျပင္ေပၚ တက္လာတဲ့  ေရာင္စံု ငါးကေလးေတြကို   ၾကည့္ရတာလဲအေမာ  ။    ခင္စရာေကာင္းတဲ့     ေရျခံေမာင္    
ဦးေလးေရလုပ္သားေတြကို    လက္ကေလးျပကာျပကာနဲ႕   တာ့တာ    ႏုတ္ဆက္ရင္းေပ်ာ္လို႕ရႊင္လို႕   ။    
လွိဳင္းေပၚမွာ လူးလြန္႕ေနတဲ့   ေဗဒါ ပင္ ေလးေတြကို     ဘိုးဘိုး မသိခင္အခိုက္   ေလွနံေဘးမွာ 
လက္တဘက္တြဲခ်ကာ   လွမ္းကာလွမ္းကာဆြဲလိုက္နဲ႕  အေပ်ာ္လြန္  လို႕ရယ္ေပါ့ ။  
....................  ဘီလူးေခ်ာင္း လမ္းမႀကီး ရဲ႕  ေဟာ္ဟိုဖက္မွာ      ဘိုးဘိုးရဲ႕အိမ္ကို    လွမ္းေတြ႕ေနရၿပီ ။    
    တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း   လွတယ္ ။   စုလဲ့ မြန္းရႊန္း ေတြနဲ႕   ဘိုးဘိုးရဲ႕အိမ္ဟာ   သစ္သားေတြနဲ႕  
ေဆာက္ထားတဲ့  ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးေပါ့  ။ ေခ်ာင္းရဲ႕အေကြ႕အေရာက္      ေရျပင္ နဲ႕ အိမ္အခင္းၾကားမွာ မည္းနက္ေနတဲ႕  ပ်ဥ္းကတိုးတိုင္ေျခရင္းကို   လွမ္းျမင္ေနရၿပီ ။          အိမ္ရဲ႕အမိုးကေတာ့   
သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ အေပၚမွာ  ဝါးကပ္ထရံ ေတြကိုအကြက္ရိုက္ထား တာ ။  သဘာဝကေပးတဲ့  အဲယားကြန္း      အိမ္ႀကီးေပါ့  ။    ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့  ဘိုးဘိုးရဲ႕ေရွး အိမ္ႀကီးေပၚမွာေတာ့    အျပံဳးေတြနဲ႕ 
ဆီးႀကိဳေနတဲ့  ဘြားဘြားရယ္ေလ   အိမ္ေရွ႕  တံခါးဝမွာ   လက္ရယ္လွမ္းထားလို႕ ။                             ေမာ္ေတာ္ ေပၚကေန 
ဆင္းတာနဲ႕  တခါထဲဘဲ   ဘြားဘြားရဲ႕လွမ္းထားတဲ့  သူ႕ရဲ႕လက္ကိုခိုကာ   ရင္ဘတ္ႀကီးဆီခိုဝင္             ဘြားဘြားရဲ႕ ပါးျပင္ကို  သားသား တအားနမ္းရွိက္လိုက္ေတာ့တာ   ။
 .
.
.


PS..;.  ဘြားဘြားရဲ႕ေရးဟန္ေတြ  သား  ေရးၾကည့္တယ္ ။ :lol: ..




4 comments:

ၿမတ္မြန္ said...

........................မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတဲ့ ဟိုး..အေဝးက နီညိဳတကြက္၊ ျဖဴတကြက္ နဲ႕ရယ္
မႏိုမ့္ မျမင့္ အဲဟိုေတာင္တန္းႀကီးကို ဘာရယ္လို႕မဟုတ္ပါဘဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေငးၾကည့္မိၿပီးသားရယ္။
သူ႕အလွက စိတ္ကို မဖမ္းစားႏိုင္ေလေတာ့ ၾကည့္ေနရက္နဲ႕ဘဲ မျမင္တခ်က္ ျမင္တခ်က္ ရယ္ေလ။
အဲဒီအခိုက္အတန္႕မွာရယ္ တခ်က္ကေလး သတိဝင္လာတယ္ဆိုရင္ဘဲ
ေငးၾကည့္ေနရာက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို အတင္းလႊဲလိုက္မိပါရဲ႕ ။ မ်က္ေတာင္တခ်က္ပုတ္အခတ္မွာ ေပ်ာ္စရာႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ေမြးရပ္ေျမဆီက အေငြ႕အသက္ရယ္က ထင္းထင္းႀကီးရယ္ တဒဂႍ ေလာက္ပါဘဲ လြမ္းစရာရယ္ေလ ။
ဒီအပိုဒ္ေလး ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္အယ္ကိုေရ..။
ကဗ်ာေလးက လြမ္းစရာေလးနဲ႔
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အဖိုးနဲ႔ အဖြားရဲ႕ ခ်စ္စရာေၿမးေလးကို ၿမင္ေယာင္မိတယ္။
ပီတိုင္း :P

ဘြားဘြား said...

လူကေလး ဘြားဘြားကို လက္စားေျခထားတဲ႔ စာေလးေပါ့။
စာေလးေကာင္းတယ္ လူကေလး =)

အယ္ကို said...

ဘြားဘြားကို လက္စားေျခထားတဲ႔ စာေလး မဟုတ္ဘူးေနာ္ ။ သားရဲ႕ (ဘဝ) ကိုစကားလွမ္းေျပာၾကည့္တာ ။
ခံစားခ်က္ေၾကာင့္မို႕လားဘဲ ဘြားဘြားစာေတြလို...
....................
..........

ဘြားဘြားရဲ႕ေျမးဘဲေလ :lol: :lol:

Anonymous said...

ဘြားဘြားရဲ႕ ပါးျပင္ကုိ တအားနမ္းရႈိက္လုိက္သည္..။
ပီတုိင္းအတြက္ေတာ့ ဘြားဘြားဆုိတာ ျမင္ကုိမျမင္ဖူးလုိ႔၊ အိမ္ေရာက္မွပဲ ေမ့ေမ့ကုိသာ တအားနမ္းရႈိက္လုိက္ေတာ့မယ္။

lengtai